The influence of influenza

Καθώς λέγεται πως φτάνουμε στο τέλος της πανδημίας του COVID-19 (για τώρα) είναι λογικό να αναρωτιόμαστε ποιό θα είναι το μέλλον της βιομηχανίας της μόδας. Ερωτήματα οικονομικού αλλά και δημιουργικού επιπέδου μπορεί να προκύψουν, όμως οι απαντήσεις ίσως είναι πιο ξεκάθαρες απο όσο νομίζουμε.

Μέτρο σύγκρισης και αντίθεσης για τη πορεία του ιού είναι η Iσπανική γρίπη (Spanish influenza) που προέκυψε το 1918 και κατέληξε το 1920. Έτσι, μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία αναλογισμού των «τάσεων» αλλα και των αντιδράσεων της εποχής εκείνης. Ήδη στο επίπεδο τέχνης γνωρίζουμε οτι ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch) πέρασε την ισπανική γρίπη και μετέτρεψε τον φόβο και την αγωνία του σε εξπρεσσιονιστικά πορτραίτα που συμπλήρωναν το μεγάλο και ατελείωτο έργο του.

Αριστερά: “Self-Portrait with the Spanish flu”, Edvard Munch, 1919

Δεξιά: “Self-Portrait after the Spanish flu”, Edvard Munch, 1919

Σήμερα, παρ’ολ’αυτά, δεν θα σταθούμε στον Μουνκ, αλλά στη πασίγνωστη δημιουργό μόδας και επιχειρηματία, Κοκό Σανέλ (Coco Chanel). Αν θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε τη Σανέλ μόνο με ένα δημιούργημα, αυτό θα ήταν το “Little Black Dress” (LBD). Γιατί όμως; Υστερα απο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Ισπανική γρίπη, η κοινωνία είχε πλήξει και θρηνούσε τον χαμό τόσων ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα είχε ανάγκη να φορέσει κάτι άνετο, απλό, και νέο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων έφερε στη ζωή το LBD, το οποίο παρουσιάστηκε στην Αμερικανική Vogue το 1926.

Αριστερά: Little Black Dress, το σχέδιο της Σανέλ, 1926

Δεξιά: Η Σανέλ φορώντας το LBD, 1935

Το μαύρο του χρώμα συμβόλιζε τον θρήνο, ενώ η ίσια του γραμμή κάλυπτε τις ανάγκες της γυναίκας εκείνη την εποχή. Το φόρεμα είχε τεράστια απήχηση, και όχι μόνο γνωστοποίησε τη Σανέλ, αλλά επηρέασε τη ματιά σχεδιαστών ύστερα απο αυτήν.

Ο Κριστιάν Ντιορ (Christian Dior) και ο Ιμπέρ ντε Ζιβανσί (Hubert de Givenchy) ήταν απο τους πρώτους σχεδιαστές που προσπάθησαν να εντάξουν τη κομψότητα του LBD στις σειρές τους, και το αποτέλεσμά τους ήταν μοναδικό δίνοντας τη δική τους πινελιά.

Αριστερά: Christian Dior, 1950s

Δεξιά: H Audrey Hepburn φορώντας Hubert de Givenchy στη ταινία “Breakfast at Tiffany’s”, 1961

To 1994, η Κριστίνα Σταμπολιάν (Christina Stambolian) δημιούργησε ένα αποκαλυπτικό μάυρο «off-the-shoulder» φόρεμα, το οποίο φορέθηκε απο τη πριγκίπισσα Νταϊάνα και έγινε γνωστό ως “Revenge Dress”.

Δίπλα: Πριγκίπισσα Νταϊάνα, 29 Ιουνίου 1994

Το 1995, το LBD εμφανίζεται σε στενή και θηλυκή γραμμή απο  σχεδιαστές, όπως ο Τζιάνι Βερσάτσε (Gianni Versace) και ο Γκετανό Ναβάρα (Gaetano Navarra).

Αριστερά: Versace, S/S 1995

Δεξιά: Gaetano Navarra, 1995

Μέσα στα χρόνια παρατηρείται πειραματισμός με τα υφάσματα, τα σχέδια, τα μήκη, και, την αισθητική, όμως η νοοτροπία του LBD παραμένει η ίδια, όπως φαίνεται το 2016 και το 2017 ο οίκος Oscar de la Renta και Dior αντίστοιχα.

Δίπλα: Oscar de la Renta, S/S 2016

Αριστερά και δεξιά: Dior, S/S 2017

Για το Φθινόπωρο/Χειμώνα 2018 είδαμε το μικρό μάυρο φόρεμα σε preppy μορφή, καθώς ο οίκος Moschino αφίερωσε τη σειρά του στη Ζακλίν Κέννεντυ Ωνάση (Jacqueline Kennedy Onassis) και η σειρά του Αλεξάντερ Γουάνγκ (Alexander Wang) είχε θέμα τη γυναίκα επιχειρηματία.

Αριστερά: Moschino, F/W 2018

Δεξιά: Alexander Wang, F/W 2018

Τέλος, σε μια ‘90s διάθεση είδαμε το Little Black Dress, συνδυασμένο με μεταλλικές λεπτομέρειες  απο τους οίκους Area και 1017 ALYX 9SM το Φθινόπωρο/Χειμώνα 2019 και Άνοιξη/Καλοκαίρι 2020 αντίστοιχα.

Αριστερά: Area, F/W 2019

Δεξιά: 1017 ALYX 9SM, S/S 2020

Ώς αποτέλεσμα, βλέπουμε πώς ένα απλό δημιούγημα, το οποίο εμφανίστηκε μετά απο μια δύσκολη περίοδο, έγινε ιστορικός σταθμός για τον κόσμο της μόδας. Έτσι, θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι εξίσου μεγάλο μετά το τέλος του κορονοϊού; Δεν θεωρείται αδύνατον. Εξάλλου, είναι δεδομένο οτι ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές στρέφεται στη τέχνη, και η τέχνη μέσα απο τις δύσκολες στιγμές ακμάζει.